Złącza współosiowe w.cz.

Jako gniazdo występuje tylko odmiana żeńska złącza a do oprawiania na kablu występuje zarówno odmiana żeńska  jak i męska. Są również dostępne adaptery F: męski/żeński, męski/męski i żeński/żeński oraz adaptery F na inne standardy np. BNC czy IEC 169-2.

Złącze antenowe typu IEC 169-2 jest powszechnie obowiązującym standardem złącza antenowego dla telewizji naziemnej i radiofonii FM w Europie. Nazwa pochodzi od numeru Normy Międzynarodowej IEC 169 Radio-frequency connectors, Part 2: Coaxial unmatched connector. Pierwotnie było przeznaczone dla zakresu średniofalowego (MW) gdzie dopasowanie falowe nie jest istotne, stąd w tytule normy słowo „niedopasowany”. Złącze jest stosowane w torze o impedancji falowej 75 Ω, ale z przeliczenia średnic złącza wynika, że jego impedancja jest bliższa 50 Ω. Wtyk jest kłopotliwy w oprawianiu na kablu w warunkach domowych – większość wykonań wymaga użycia lutownicy. Wtyk jest utrzymywany w gnieździe siłą sprężystości kontaktów części żeńskiej złącza.

Odmiana żeńska występuje jako gniazdo antenowe odbiornika TV, magnetowidu i STB. Odmiana męska występuje jako wyjście sygnału w.cz. z magnetowidu lub STB do odbiornika TV Obie odmiany występują jako wtyki do oprawiania na kablu.

Złącze BNC jest profesjonalnym złączem w.cz. do 3 GHz. Występuje w dwóch wykonaniach: 50 Ω i 75 Ω. Występuje w sprzęcie profesjonalnym i półprofesjonalnym do przesyłania sygnałów wizyjnych tam gdzie w sprzęcie powszechnego użytku stosuje się złącza RCA. Wtyk jest utrzymywany w gnieździe za pomocą zatrzasku bagnetowego. Oprawianie na kablu wymaga użycia lutownicy lub specjalnych narzędzi. Wersja BNC 50 Ω różni się od wersji 75 Ω tylko większą średnicą kontaktu środkowego. Tak więc próba włożenia wtyku 50 Ω do gniazda 75 Ω kończy się najczęściej zniszczeniem tulejki wewnętrznej gniazda.